دوباره طفل من بهانه تو گرفت
شبانه گریه کنان راه خانه تو گرفت
بهر گلی که گذر کردو عطر زلف تو خواست
ز برگ برگ درختان نشانه تو گرفت
لبم نشست به باغ لبت چو پروانه
کلید عطر لبت را نشانه گرفت
به گاه رفتن تو اشک من ز دیده چکید
لبم به نغمه غمگین ترانه تو گرفت
دمید در شب تنهاییم ستاره اشک
دوباره طفل من بهانه تو گرفت
آمد به دیدارم ولی همراه اندوه
آمد ولی با دیدگان شسته در اشک
آمد ولی همچون گل پاییز دیده
شادابیش بر باد رفته رنگش پریده
گفتم شگفتا ای دلارام ای پناهم
این سایه غم چیست در موج نگاهت؟
کو آن لبان سرخ و آن لبخند گرمت
این خسته گی از چیست در چشم سیاهت
از گفته منم لحظه ای بر خویش پیچید
همراه آهی....
اشکش چو مروارید روی گونه لغزید
گفت آمدم عشق تو را بدرود گویم
اینک بدان این آخرین دیدار ما بود
زیرا که من در پنجه تقدیر اسیرم
من در حصار سرنوشتم
از رفتن راهی که دارم ناگریزم
آنگاه با چشمی غم آلود
با بازوان مرمرین آغوش بگشود
خود را در آغوش من افکند
لب بر لبم دوخت
دست من و او حلقه شد در گردن هم
اشک منو او در هم آمیخت
هر بوسه اش بر جان من غوغا بر انگیخت
دیدم به چشم خود عروس شادمانی
از پیش ما بگریخت ،بگریخت
کاخ امید را فرو ریخت
با گریه گفتم
ای اخرین دیدار پر رنج
پایندگی کن
تا از نگاهش توشه فردا بگیرم
تا بر شب زلفش زچشم اختر ببارم
تا بوسه شیرین از این لبها بگیرم
تا با لبم با گونه اش بدرود گویم
وز سینه اش عطر گل یاس بگیرم
ای آخرین دیدار پر رنج
پایندگی کن
تا از لبش داروی بیتابی بجویم
تا گیسوانش را بکام دل ببویم
تا از دو چشمش قدرت ماندن بخواهم
تا با نگاهش راز جاویدان بگویم
او رفت و دیدم
دیگر پس از او باغ پر بار محبت
بی بار و برگ است
آن لحظه های پر شکوه آشنایی
در کام مرگ است
او کم کمک از دیده من دور میشد
اما به هر چندین قدم با خنده ای تلخ
میکرد سوی من نگاهی
گاه گاهی
او بود و چشمی خسته در موج سکوتی
من بودم و اشکی نشسته در نگاهی
گلنداما بسویم دسته ای گل فرستادی مرا پروانه کردی مرا کاشانه چون غمخانه ای بود
زدست قاصدک گل را گرفتم به هر گلبرگ آن صد بوسه دادم پس از آن با دلی آکنده از شوق
با آرامی به گلدانی نهادم شبانگه گرد گل پروانه گشتم بیاد تو به گل بس راز گفتم
حکایت ها که با تو گفته بودم به جای تو به گلها باز گفتم میان دسته گل زنبقت را
ز اشک گریانم آب دادم بنفشه را بیاد گیسوانت با انگشتم گرفتم تاب دادم
گل ناز تو را بوسیدم از شوق ولی آن گل کجا ناز تو را داشت نشانی داشت از بوی تو اما
کجا چشو من و ناز تو را داشت بروی برگ زیبای گل سرخ نهادم با دلی غمگین لبم را
به امیدی که با یاد لب تو به صبح آرم شادی یک شبم را ولی هر چند بوسیدم گلت را
دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت در آن حالت که گرم بوسه بودم گل سرخ تو در گوشم چنین گفت
گل سرخم مخوان ای عاشق پست که من پیش لب یار تو خوارم به سرخی گر چه دارم رنگ آن لب
ولی شیرینی و گرمی ندارم
خدایا!
بابت هر شبی که بی شکر سر بر بالین گذاشتم
بابت هر صبحی که بی سلام به تو آغاز کردم
بابت لحظات شادی که به یادت نبودم
بابت گره هایی که به دست تو باز شد و من به شانس نسبت دادم
بابت گره هایی که به دستم کور شد و مقصر تو را دانستم
مراا ببخش
کمکم کن که بفهمم
تو کنار منی.............
من دلم میخواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگویند و همه گل شنوند
شرط وارد گشتن
شست و شوی دلهاست
شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی میکوبم
روی آن برگ نویسم ای یار
خانه ی ما اینجاست تا که سهراب نپرسد هرگز؛
