دنیا

گلنداما بسویم دسته ای گل                 فرستادی مرا پروانه کردی               مرا کاشانه چون غمخانه ای بود      

زدست قاصدک گل را گرفتم            به هر گلبرگ آن صد بوسه دادم             پس از آن با دلی آکنده از شوق                    

با آرامی به گلدانی نهادم                 شبانگه گرد گل پروانه گشتم               بیاد تو به گل بس راز گفتم                 

حکایت ها که با تو گفته بودم               به جای تو به گلها باز گفتم                میان دسته گل زنبقت را

ز اشک گریانم آب دادم                         بنفشه را بیاد گیسوانت                  با انگشتم گرفتم تاب دادم        

  گل ناز تو را بوسیدم از شوق          ولی آن گل کجا ناز تو را داشت              نشانی داشت از بوی تو اما                     

کجا چشو من و ناز تو را داشت               بروی برگ زیبای گل سرخ                نهادم با دلی غمگین لبم را                 

به امیدی که با یاد لب تو                 به صبح آرم شادی یک شبم را                ولی هر چند بوسیدم گلت را

دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت         در آن حالت که گرم بوسه بودم              گل سرخ تو در گوشم چنین گفت  

  گل سرخم مخوان ای عاشق پست       که من پیش لب یار تو خوارم              به سرخی گر چه دارم رنگ آن لب         

                                                     ولی شیرینی و گرمی ندارم