آنگاه که نسیم پاورچین از پنجره اتاقت به درون می خزد و گیسوانت را به بازی گرفت
آنگاه که مهتاب از اوج آسمان بر لبهای لطیف تر از گل بوسه می زند
آنگاه که شکوفه ها و گلها شکفتند و بر رویت لبخند میزنند
آنگاه که آن پرنده شوریده آن قناری قشنگ و زیبا به خاطر زیبایی نغمه سر میدهد
آنگاه که این ترانه های بهاری بخاطر تو ای بهار زندگی سروده می شود
و من محو تماشای تو هستم چون تو از هر بهاری فریبنده تر و از هر گلی زیباتر هستی
گفتم که ناله هایت را پنهان نکن،
اشکهایت را در پس پرده مریز
ابر گونه باش ،بی هراس گریه کن
مژه را در آب شور چشم خیس کن
تا که دریا شرمسار شود
گفتم اصالت خود را یاب
تا دمی اندیشه کن
در سفر به ریگزارهای کویری
که دریا رفتگان میدانند ،رنجهای خشم طوفان را.........
سویندم به دوریت امجار به چاوت
له گه ل هه ناسم اهینم ناوت
به قلم نوسیم
له پشتی ماسی
خوزگه م به و روژی یکترمان ناسی...........
بگذار تا کنار خودم باشم
چون سایه بی قرار خودم باشم
تنها تر از همیشه و دلتنگ
من زائر مزار خودم باشم
عکس به یادگار خودم باشم
مثل شقایق که تو می گفتی
یک عمر داغدار خودم باشم
عادت به انتظار که خواهم کرد
وقتی در انتظار خود باشم
شبهای پاییز که برگهای معلق در ماهتاب شنا می کردند
من آسمان را به تماشا می نشینم
دلم می خواست چنان عدد یاد می گرفتم
تا همه ستاره ها را شماره کنم
امروز دریافته ام
که نباید چیزها را شماره کرد
که هرگز یکی شان از آن تو نبوده است
گویا سرنوشت مرا
در دورترین ستاره ها معلوم کرده اند
آیا انسان را به ستاره ها فروخته اند
یک شب از آسمان نگاه تو بالا می روم
و همه ستاره ها را
به دریا می ریزم تا ماهیان دیوانه را به شام دعوت کنم
آنگاه سرنوشت سیاهان را
بر برگهای سپیدار خود خواهم نوشت
دیگر برای شمارش ستاره ها
اعداد سه رقمی را نیاز نیست
