دنیا

ساقی بده پیمانه ای زآن می که بی خویشم کند

بر حُسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند

زآن می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند

نور سحر گاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

سوزد مرا ساز مرا در آتش اندازد مرا

از من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

بستاند ای سرو سهی !سودای هستی از رهی

یغما کند اندیشه را دور از بد اندیشم کند.