پدرم
بابا جوونم؛الان که سرم بالاس الان که با غرور راه میرم ،الان که احساس سربار بودن در جامعه رو ندارم ،الام که میخندم و شادم ،و....همه و همه مدیون وجود تو بابای خوبمم ........
سایه ات بالای سرم مستدام
ولی من رو بخاطر سرکشی ،بخاطر غرور کاذب بخاطر اینکه ناراحتی ها و غصه هایی که تو دلت بود و نزاشتی من بفهمم و درکت نکردم ببخش
بابایی دوست دارم
رفتیم و سر به دامن صحرا گذاشتیم
دل را برای دلبر زیبا گذاشتیم
زندگی نبود بجز قصه ای دروغ
او را به نیمه راه سفر جا گذاشتیم
ساقی بده پیمانه ای زآن می که بی خویشم کند
بر حُسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند
زآن می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم
غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند
نور سحر گاهی دهد فیضی که می خواهی دهد
با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند
سوزد مرا ساز مرا در آتش اندازد مرا
از من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند
بستاند ای سرو سهی !سودای هستی از رهی
یغما کند اندیشه را دور از بد اندیشم کند.
بی بهانه به سراغم می آیی
بی حتی تلنگری به در
بی سلام و سرد
به جای دست حنجره ها را می فشاری
و بعد بر موج اشک می روی
تو ای........
