دنیا

زندگی ات را منوط به بودن و نبودن آدمها نکن،روی پاهای خود بایست تا تنهایی ات را بیهوده نیابی و هیچ کس را بهترین زندگی ات خطاب نکن...

یادت باشد ، آدمها بهترین که خطاب شوند خیالاتی میشوند...هوا برشان میدارد و تو را به هر جهت که بخواهند می برند...

زندگی ات را مشروط به دیگران کنی جایی برای کشف خودت باقی نمی گذاری..

آدمها که مهم تلقی شوند تغییرت میدهند. آنوقت تو می مانی و یک دوگانگی شخصیت..

یادت باشد کسی بهترین زندگی ات میشود که خودش بخواهد ..مبادا عروسک خیمه شب بازی آلت دست دیگران شوی مگذار زندگی ات محتاج تایید گرفتن از دیگران باشد..

با دهن کجی به تنهایی درونی ات ،حفظ ظاهر کن.. از ترس بی کسی به آغوشهای پیش و پا افتاده پناه نبر هر تازه وارد، رنجی تازه است .یادت باشد تازه واردها هم از ترس تنهایی به آغوش تو پناه می آورند...

دست تنهایی ات را به سمت هیچ کس دراز نکن تا منت هیچ خاطره ی اشتباهی بر سر بی کسی ات نباشد

جهان از چشم تو نخواهد افتاد مادامی که از چشمهای خودت نیفتاده باشی..........